Mimo rekordowych zysków osiągniętych przez sektor bankowy w 2022 roku, banki utrzymują, że nie są w stanie w pełni rozliczyć się z kredytobiorcami posiadającymi kredyty we frankach szwajcarskich. W ubiegłym roku banki wypracowały łączny zysk netto na poziomie 13,1 mld zł, co stanowi wzrost o 116% w porównaniu z rokiem 2021. Warto również zwrócić uwagę na wynik odsetkowy, który wyniósł 75,5 mld zł, czyli aż o 62% więcej niż rok wcześniej. Dochody z opłat i prowizji również wzrosły, osiągając 18,4 mld zł netto.
Generując takie zyski, banki argumentują, że masowe unieważnienia wadliwych kredytów frankowych oraz konieczność rozliczenia się z kredytobiorcami doprowadzi sektor do kryzysu lub wręcz upadku. W październiku 2022 roku szef Komisji Nadzoru Finansowego (KNF) przedstawił te negatywne scenariusze przed sędziami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), jednak nie zrobiły one na nich większego wrażenia.
W obliczu tych wyzwań, banki poszukują wsparcia, licząc na wprowadzenie rozwiązań legislacyjnych, które pozwolą im uniknąć pełnej odpowiedzialności za frankowe kredyty. Jednak, biorąc pod uwagę rekordowe zyski sektora, kwestionuje się ich rzeczywistą niemożność rozwiązania problemu frankowiczów.
Czy banki mają prawo oczekiwać pomocy, czy może powinny wykorzystać swoje zyski na rozwiązanie problemu? Ta debata nabrała na sile, szczególnie w obliczu rosnącej liczby sporów sądowych dotyczących kredytów frankowych oraz oczekiwań co do ostatecznego orzeczenia TSUE w tej sprawie. W dłuższej perspektywie, rozwiązanie tej sytuacji będzie miało kluczowe znaczenie dla przyszłości sektora bankowego oraz zadowolenia tysięcy klientów waloryzowanych kredytów we frankach szwajcarskich.
Spis treści:
Rzecznik Generalny TSUE przeciwko argumentom banków
W opublikowanej niedawno opinii, rzecznik TSUE podkreślił, że dalsze opieranie się banków na argumentach związanych z ich rzekomymi trudnościami finansowymi może być odbierane jako próba uniknięcia odpowiedzialności za wadliwe praktyki kredytowe.
Rzecznik Generalny TSUE zaznaczył także, że istniejące orzecznictwo europejskie oraz krajowe są zgodne co do tego, że kredytobiorcy frankowi mają prawo do ochrony prawnej oraz sprawiedliwego traktowania w tym także dochodzenia od banków wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Tym samym Rzecznik wskazał, że banki dochodzić takiego wynagrodzenia nie mogą.
W świetle opinii rzecznika TSUE, zdaje się, że banki będą musiały zmierzyć się z koniecznością poniesienia kosztów związanych z rozwiązaniem problemu kredytów frankowych. Ostateczne orzeczenie TSUE w tej sprawie może przypieczętować los banków i przynieść oczekiwane rozwiązania dla tysięcy klientów dotkniętych negatywnymi skutkami kredytów we frankach szwajcarskich.
Projekt ustawy „antyfrankowej” KNF – kontrowersyjne rozwiązanie dla banków
Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) przedstawiła ostatnio informacje, że opracowuje projekt ustawy „antyfrankowej”, który ma na celu rozwiązanie problemu kredytów we frankach szwajcarskich. Pomysł ten spotkał się z szerokim echem, zarówno pozytywnym, jak i negatywnym, wśród klientów, banków, a także ekspertów.
Zgodnie z założeniami projektu, banki mają obowiązek zaoferować klientom kredytów frankowych możliwość przewalutowania na złote, przy jednoczesnym umorzeniu części zadłużenia. KNF chce, aby banki poniosły część kosztów związanych z niekorzystnym dla klientów rozwojem sytuacji na rynku walutowym. To właśnie te postulaty są najbardziej kontrowersyjne dla sektora bankowego.
Banki argumentują, że propozycje zawarte w projekcie ustawy „antyfrankowej” mogą doprowadzić do znacznego osłabienia ich sytuacji finansowej, a nawet do kryzysu w sektorze. Przedstawiciele banków twierdzą, że realizacja ustawy będzie oznaczać ogromne obciążenie dla ich bilansów oraz wpłynąć na zyski i stabilność finansową. Istnieje również obawa, że taki ruch może zachęcić innych kredytobiorców do domagania się podobnych ustępstw, co zwiększy presję na banki.
Z drugiej strony, klienci kredytów frankowych oraz organizacje walczące o ich prawa uważają, że banki powinny ponieść odpowiedzialność za swoje decyzje biznesowe oraz niedostateczne informowanie klientów o ryzykach związanych z kredytami we frankach szwajcarskich, wskazują że na pomoc państwa jest za późno gdyż obecnie Frankowicze wygrywają w sądach już gigantyczne pieniądze.
Debata wokół projektu ustawy „antyfrankowej” KNF wpisuje się w szerszy kontekst dyskusji na temat odpowiedzialności banków za problem kredytów frankowych. Wprowadzenie ustawy może być kontrowersyjne, ale zarówno banki, jak i kredytobiorcy muszą dążyć do znalezienia sprawiedliwego rozwiązania, które uwzględnia interesy wszystkich stron. Obecnie wygląda na to, że takie rozwiązanie jest możliwe jedynie w sądzie po unieważnieniu kredytu we frankach.
Banki próbują przerzucić koszty na Skarb Państwa?
W miarę jak debata na temat projektu ustawy „antyfrankowej” KNF się rozwija, coraz częściej pojawiają się głosy zarzucające bankom próbę przerzucenia kosztów związanych z umorzeniem części zadłużenia na Skarb Państwa. Pojawiły się doniesienia, że instytucje finansowe planują wykorzystać różnego rodzaju ulgi podatkowe i mechanizmy rekompensat, aby zmniejszyć wpływ nowych regulacji na swoje wyniki finansowe.
Przedstawiciele banków zaprzeczają tym zarzutom, twierdząc, że w obliczu ustawy „antyfrankowej” będą zmuszone do podjęcia działań mających na celu ochronę interesów swoich akcjonariuszy, co jest naturalną i odpowiednią postawą w biznesie. Podkreślają również, że obecnie nie ma jasności co do szczegółów projektu ustawy, a więc każdy scenariusz jest jedynie spekulacją.
Niektórzy eksperci są zdania, że próba przerzucenia kosztów na Skarb Państwa może być ostatecznością ze strony banków, aby uniknąć ogromnych strat finansowych. Wskazują jednak, że może to prowadzić do dalszych kontrowersji i utraty zaufania społecznego wobec sektora bankowego, który i tak już boryka się z problemem wizerunkowym związanym z kredytami frankowymi.
W tej sytuacji kluczowe będzie znalezienie rozwiązania, które pozwoli uniknąć nadmiernego obciążenia Skarbu Państwa, a jednocześnie skłoni banki do podjęcia odpowiedzialności za swoje działania. Wprowadzenie przemyślanych mechanizmów, mających na celu równomierne rozłożenie kosztów związanych z ustawą „antyfrankową”, może być krokiem w kierunku osiągnięcia kompromisu pomiędzy bankami a kredytobiorcami oraz dalszego umacniania stabilności systemu finansowego.
