Od wielu lat kredytobiorcy frankowi z determinacją walczą z bankami o unieważnienie umowy kredytu. Zdecydowana większość spraw wszczynanych przez nich kończy się pozytywnie, a korzystne orzecznictwo zarówno polskich sądów, jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) przynosi istotne korzyści ekonomiczne dla frankowiczów. Ministerstwo Sprawiedliwości aktywnie wspiera frankowiczów, a Prokurator Generalny złożył już kilkadziesiąt skarg do Sądu Najwyższego na wyroki niekorzystne dla kredytobiorców.
Kluczowe aspekty walki frankowiczów
Podstawowe koszty pozwu o unieważnienie kredytu frankowego obejmują koszty zaświadczenia z banku o wysokości dokonanych spłat, stałą opłatę od pozwu, a także koszty związane z opinią biegłego. Jeżeli jednak sąd uwzględni pozew kredytobiorcy, powinien zasądzić od banku na rzecz frankowicza koszty poniesione z tytułu opłaty od pozwu i ewentualnych zaliczek na biegłego.
Przeanalizowanie sprawy frankowej przez sąd wiąże się z badaniem licznych dowodów, w tym treści umowy, aneksów, regulaminów i historii spłaty kredytu. Sąd często chce przesłuchać stronę, która wniosła pozew, dlatego odpowiednie przygotowanie się do zeznań jest kluczowe.
Ugoda czy Pozew? Dylemat Frankowiczów
Czy zamiast pozywać bank, opłaci się kredytobiorcom frankowym zawrzeć z nim ugodę? Procesy frankowe trwają często kilka lat i wiążą się z różnymi wydatkami, ale długoterminowo pozew może przynieść większe korzyści ekonomiczne. Banki proponują ugodę w formie przekształcenia kredytu walutowego w kredyt złotówkowy, ale to może nie być zawsze korzystne dla frankowicza.
Jeżeli sąd uwzględni pozew o stwierdzenie nieważności kredytu, frankowicz ma szansę uzyskać wyższe kwoty, w tym całość wpłaconych rat, odsetek, prowizji i innych opłat manipulacyjnych. Ostateczna decyzja o ugódzie czy pozwie zależy od indywidualnej sytuacji kredytobiorcy i tego, co jest dla niego najważniejsze: czas, oszczędność środków czy potencjalne korzyści finansowe.
