Problemy Frankowiczów są cały czas aktualne, a obecnie swoje kredyty spłaca jeszcze aż blisko 400 tysięcy konsumentów. Wiele takich osób decyduje się na wejście na drogę sądową, by zakończyć tragiczne w skutkach zobowiązanie. Nadal jednak sporo konsumentów obawia się procesu sądowego. Niejedna osoba też nie ma pojęcia, kto w ogóle może wytoczyć sprawę przeciwko bankowi frankowemu i w jakich przypadkach jest to możliwe. Warto to wszystko sprawdzić i nie zwlekać ze składaniem pozwu, ponieważ szansa na wygraną jest ogromna, a raty kredytu z miesiąca na miesiąc rosną.
Spis treści:
Kto i w jakim terminie jest uprawniony do pozwania banku frankowego?
Bank, który udzielił niegdyś kredytu frankowego, może zostać pozwany przez każdego Frankowicza – nawet tego, który już w całości spłacił swoje zobowiązanie. Co więcej, do sądu może iść zarówno prywatny kredytobiorca, jak i przedsiębiorca, który zaciągnął zobowiązanie na cele związane ze swoją działalnością. Wtedy jednak nie można ubiegać się o unieważnienie umowy na podstawie niedozwolonych klauzul umownych, ale można się sądzić względem innych przesłanek.
Pozew można składać również wtedy, kiedy kupiona z tych pieniędzy hipoteka jest obecnie wynajmowana komuś, albo znajduje się w niej siedziba firmy. Natomiast w przypadku małżonków biorących wspólnie kredyt frankowy, najlepiej by razem składali pozew do sądu, nawet po rozwodzie.
W innym razie nie każde żądanie wobec banku będzie zasadne i możliwe do zamieszczenia w pozwie. Wszelkie wątpliwości w tym zakresie warto skonsultować z kancelarią frankową, która podpowie co zrobić w takiej sytuacji, aby rozwiązać problem z korzyścią dla wszystkich kredytobiorców.
Dodatkowo, w każdym powyższym przypadku, warunkiem koniecznym na złożenie pozwu przeciwko bankowi frankowemu jest zachowanie terminu biegu przedawnienia roszczeń.
Osoby fizyczne mają teraz na to 6 lub 10 lat od chwili dowiedzenia się obecności niedozwolonych zapisów umownych w sprawie kredytu frankowego. Dokładniej czas liczy się według konkretnego przypadku umowy frankowej i okresu płatności lat. Z kolei zarówno przedsiębiorcy, jak i same banki, mają 3 lata na dochodzenie swoich roszczeń.
Skąd wiadomo, czy umowa frankowa jest wadliwa?
Podstawową metodą na sprawdzenie ważności umowy zawartej z bankiem frankowym jest przewertowanie jej treści, szukając jakichkolwiek zapisów niezgodnych z prawem. To jednak dla przeciętnego konsumenta może być trudne, nie mając wiedzy w tym zakresie.
W tym celu więc można skorzystać na przykład ze specjalnej aplikacji skanującej umowy frankowe, która automatycznie wyłapuje tego typu klauzule w umowach. Czasem jednak takie skanery nic nie odnotują, ale nie oznacza to, że umowa jest prawidłowa. Każda technologia czasem może zawieść, dlatego warto zaufać przede wszystkim ludzkiemu oku.
Aby Frankowicz upewnił się, że ma mocne podstawy do walki w sądzie, powinien zatrudnić dobrą kancelarię prawną, która bardzo dokładnie przeanalizują każde sowo w umowie frankowej, by znaleźć wszystkie klauzule niedozwolone. Zależnie od rodzaju takich zapisów można bowiem prawidłowo sformułować swoje żądania przed sądem, pozywając bank frankowy. Dzięki poradzie prawnej kredytobiorcy mogą się więc przede wszystkim dowiedzieć, czy mają szansę w sądzie, nawet jeśli sami myślą, że proces nie wchodzi w grę.
Okoliczności zawarcia umowy frankowej a stwierdzenie jej nieważności
Zależnie od tego, jakie zapisy umieszczono w umowie frankowej, można różnie kształtować swój pozew przeciwko bankom. Umowy te mogą się różnić od siebie i nie każda będzie miała taki sam rodzaj naruszeń prawa czy dobrych obyczajów i interesów konsumentów. Jak więc postąpić w przypadku swojej umowy frankowej? Poniżej kilka przykładowych okoliczności podpisania umowy frankowej i ich skutków w zakresie pozwu sądowego.
1. W umowie frankowej nie ma klauzul niedozwolonych
Kiedy w umowie frankowej nie odnaleziono w ogóle klauzul niedozwolonych, nadal możliwe jest wytoczenie pozwu przeciwko bankowi frankowemu. Bardzo często bowiem instytucje finansowe nie dopełniały swojego obowiązku informowania klientów na temat kredytu walutowego i różnych konsekwencji, jakie mogą czekać kredytobiorców w przyszłości. W takiej sytuacji najlepiej zasięgnąć porady profesjonalnej kancelarii frankowej, która potwierdzi ewentualną zasadność pozwu i pomoże złożyć pismo najbardziej korzystne dla Frankowicza.
2. Umowa frankowa informowała o ryzyku walutowym
Wiele umów frankowych miało obszerniejsze lub bardziej ubogie zapisy o istnieniu ryzyka związanego z zaciąganiem kredytu w obcej walucie. Jak jednak podkreślają eksperci, takie zapisy były często bardzo zawiłe i niejasne dla przeciętnego kredytobiorcy. Zgodnie z prawem natomiast, bank musi mieć pewność, że konsument rozumie te sformułowania i będzie w stanie wyobrazić sobie realnie konsekwencje brania kredytu we frankach szwajcarskich, wobec zmiennej sytuacji na rynku walut z biegiem lat. Dlatego każdy punkt umowny w tym temacie powinien być jasny i prosty, by był zrozumiały dla osób niezwiązanych zawodowo z bankowością i finansami. Zatem również z powodu tak ukształtowanych umów Frankowicze mogą kierować swoją sprawę do sądu.
3. Bank negocjował z Frankowiczem warunki umowy
W niektórych przypadkach banki bronią się w sądzie, że przed podpisaniem umowy frankowej, jej warunki były omawiane z klientem i doszło do negocjacji w tym zakresie. Jednak jak się okazuje, w rzeczywistości dyskutowano tylko o takich warunkach umownych, które nie były kluczowe ani dla finalnej wysokości kredytu pierwotnego, ani dla wysokości późniejszych rat, jakie Frankowicze musieli płacić.
Ostatecznie więc to bank sobie wybierał, które punkty z umowy można w ogóle negocjować. Takie działania z pewnością można uznać za szkodliwe dla kredytobiorców i przed sądem nie zostaną uznane dobrą wolę banku frankowego.
